Μ α ν τ ι ν ά δ ε ς

Κι αν γέρασε ο Κρητικός την λεβεντιά δεν χάνει
ξέρει να ζει και να γλεντά, ξέρει και να ποθάνει

*Νικόλαος Γερ. Φελεσάκης (1972)


Τι να το κάνω το νερό που είναι στάλες στάλες
λίγες ελπίδες μούδωσε μα περιμένω κι άλλες

Ιδιόχειρο της μάνας στο κομοδίνο της.



Σαράντα μέρες παρεμπρός το είδα στ΄ όνειρο μου
πως ήθελα σε χωριστώ, κόρη μου, Βαγγελιώ μου

*Γεράσιμος Ν. Φελεσάκης (1949)


Όσο παλιώνουν οι καιροί
κι όσο περνούν οι χρόνοι
παλιώνει ο λύχνος, μα ποτέ
το φως του δεν παλιώνει

* Από το βιβλίο
του Γιώργου Γραμματικάκη
" Η αυτοβιογραφία του φωτός"


Το να πονείς και να το λες, αυτός δεν είναι πόνος
Μα να πονείς και να μη κλαις και να το ξέρεις μόνος.

Τζουγανάκης Μιχάλης



Απ΄το γαλάζιο πέλαγο πετιέσε Κρήτη εσύ
της λευτεριάς αρχόντισσα, αθάνατο νησί

*Κωστής Παλαμάς




Αθιβολή
Παλιές, γλυκιές αθιβολές, τση ζήσης μου κομμάθια
ταράσουν τα νερά του νου και γραίνουνε τα μάθια.
Παλιές, γλυκιές αθιβολές στου νου μου τ΄ακρογιάλι,
βαρκούλες που αλαργάρανε, ξαναγιαγιέρνουν πάλι.
Η πεθυμιά κι η αθιβολή, ομορφοθυγατέρες,
τζιμποφιλιούνται καθαργά στου νου μου τις βεγγέρες

*Τζερμιάς Αντώνης
"Γλάρος"